[عنوان ندارد]

وقتی صبح توی آینه پلکهای بادکرده ام رو می بینم، یادم میفته که اون، همیشه و همه وقت باهام بوده و هست.  فقط بیشتر وقتها حواسم بهش نبوده.نفهمیدم و نمی فهمم. نمی دونم کی و کجا گیرش بندازم و اینهمه سوال رو که اینهمه سال یه گوشه دلم، جلوی چشماش نوشته ام، ردیف و پشت هم دوباره بچینم جلوش. توی تاریکی هرشب، دنبال کبریت میگردم تا نیمه سیگار عمر رو با طعم مونده و تلخش، دود کنم.توی تاریکی، همه چیز مثل هم میشه. منطق من کنار منطق دنیا، حجم مشابهی دارن. نگران این نیستم که فلسفه من چرنده یا فلسفه کهنه و نخ نمای این دنیا.کاش اینجا نبودم.میگن، فقط با اراده میشه ترک کرد. اما با کدوم اراده میشه واقعا "ترک" کرد ؟ دل خوش کرده ام به صدایی که از ته تهای دلم میگه :"اگه میخوای بری، پیش او که رفتی، بهش بگو از خدا بخواد تو رو ببخشه" می دونم اینبار هم که پیشش برم، باز یادم میره. اینبار به انگشتم، نخ میبندم...