پنجره

۴- کنار پنجره آشنای اتاقم می نشینم ؛ سحرگاه است و مرغی بر بالاترین شاخه درخت حیاط نشسته و می خواند و مدهوشم می کند. دخترکی را می بینم که مشتاقانه کوشید ؛با تمام توان و انرژی؛و نتوانست...چه کلماتی که خواست بگوید و نگفت ،چه اشکهایی که خواست بریزد و نریخت  و چه روزها که بی توان دوید... اندیشه آزارم می دهد؛ دستانم را روی پاهایم می گذارم ؛نگاهشان می کنم.همین.    بابت پنجره ام خدا را شکر می کنم ... .