امشب ببین که دست من عطر تو رو کم می آره ...

گرم بود  دیرم شده بود  کمی مضطرب بودم  افکار ِ پراکنده چون لی لی دخترکان ِ سه ساله ، لرزان و پرتکرار ، در ذهنم می جهیدند و مشوشم می کردند . پریدم در آسانسور  ، یک بغل کاغذ ، از زیر بازویم سُر خورد و کف ِ آسانسور پخش شد ؛ به بخت ِ نااهل ناسزا  می گفتم  و کاغذ ها را جمع می کردم ، که عطری خوش ، به خودم آورد ! رایحه اش انگار ،  موسیقی ِ سیالی بود که جانت را به وجد می آورد  ؛ بویی که ، توگویی ، امضای انحصاری کسی است ،  عطر ِ او ... به یک باره ،  دخترکان ِ پرشور ِ ذهنم آرام گرفتند و هوایم بهاری شد از هوایش  ... . هرچند ، انگار ، هر کس جز او این عطر را بزند ، خیانت کرده به هویت ِ عاشقانه ی این عطر...