زندگی، فهم ِ نفهمیدن هاست ...

این ، یکی از عوامل خوشایند ِ محل ِ کار ِ من است که  :  کنار ِ پنجره می نشینم . گاهی آفتاب خودش را سخاوتمندانه روی میزم پهن می کند ؛ و خواب به چشمانم هدیه می دهد و حرکت به پاهایم تا مهمان ِ ناخوانده را دور کند! گاه نسیم ؛ خودی نشان می دهد . اما در این میان و از پشت ِ کرکره ی کمی خاکی ِ روی شیشه ؛ پنجره ای همسایه ام است ، با پرده ی آویخته ی سُـــرخ ... سرخ ِ سرخ! از آن سرخ ها که من ؛ برای اتاق خواب می خواهم اش و برای اتاق کار یا هال زیادی می دانم اش. پرده ی آویخته ، زنده ست ! پرده باز می شود ، جمع می شود ، باد به وجدش می آورد ،  آفتاب مست اش می کند . زندگی ، انگار ، در خانه می رقصد ؛ از آن رقص ها که من حسرت اش را می خورم . زندگی ، انگار ، در خانه می خرامد ؛ دستی بر سر وروی خانه می کشد ، گردگیری اش می کند ، آشپزی می کند ، بچه ها را می بوسد ، انتظار می کشد. از آن خرامیدن ها که من هوس اش را می کنم . زندگی ، انگار ، در خانه شادی می پاشد ؛ می پرد ، می جهد ، گم می شود ...  باز پیدا می شود ؛ از آن شادی ها که من شایسته اش هستم . زندگی ، انگار ، در خانه زندگی می کند ؛ از آن زندگی ها که من زندگی نمی کنم!