و در ابتدا کلمه بود ...

اصلن انگار برای من همه چیز از کلمه‌ها متولد می شوند ؛‌ تمامِ خوشی‌ها ، تمامِ لذّت های ریز ِ زیر پوستی ، حتا تمام ِ بد‌خُلقی‌ها .  گاهی همین کلمه‌ها راه ِ نفس‌ام را بند می آورند ،‌ گویی باید یک جایی برملایشان کنم ،‌افشایشان کنم ؛‌ باید خلاص کنم انگشتان و ذهنم را . خُب ... همه چیز را که نمی شود نوشت ؛ نمی شود لامصّب !  نمی شود تو را چید بین کلمات ، لابه لای جمله‌ها ؛   کلمات سُر می خورند و  من سَرریز می شوم !  سَرریز می شوم میان خط‌ها و خط خوردگی ‌ها ... . نمی شود تن‌ات را نوشت میان ِ هجاهای چندحرفی ؛‌ نمی شود لحن‌ات را نوشت میان ِ نیم‌فاصله‌ها  ؛‌ نمی شود صدایت را نوشت به جای سه نقطه‌ها ؛‌ می نویسم و باز کلمات از دست‌ات می دهند ،‌  باز می نویسم و باز نوشته ها از زیر دستم سُر می خورند ،  بی که تو را داشته باشند به تمامی .