پُر از آب رخسار و خسته جگر

درد ، مهمان ناخوانده ای ‌است که می آید و میرود  ؛ گاه خانه نشینم می کند ، گاه می ترسانَــدَم. گاه می ایستم جلوی آینه و تماشایش می کنم که چگونه در من لانه کرده ... از من تغذیه می کند ، رشد می کند ، بالغ می شود  ، تخریب می کند ، می کُــشد. می دانم ... باید آن قدر درد بکشم تا روزی یک درد بزرگ به دنیا بیاورم ، نوزاد ناقص الخلقه ای که تا متولد شود ، می میرد. جای زخم‌هایش ؟ خوب می شود ... حتمن خوب می شود .