خیلی وقتها، نوشتن برای من راه ِفرار است.
کلمات برایم نقشِ چوب جادوی پری مهربان قصه را بازی می کنند.
اصلن انگار برای من، همه چیز از کلمهها متولد می شوند.
تمامِ خوشیها،
تمامِ لذّتهای ریز ِ زیر پوستی،
حتا تمام ِ بدخُلقیها.
گاهی همین کلمهها راه ِ نفسام را بند می آورند.
گویی باید یک جایی برملایشان کنم،
افشایشان کنم؛
باید خلاص کنم انگشتان و ذهنم را!