...

دل و مغزم می ترکند  انگار تمام چیزهایی که یاد گرفته ام هیچکدام شان به هیچ کاری نمی آیند ! خوش خیال بودم ... فکر می کردم که یاد گرفته ام "خوب" را می شود با نشانه ها و علامت ها پیدا کرد. لحظه های عمر را به دنبال نشانه ها و کشف آنها گذراندم تا "خوب" را پیدا کرده باشم. پرنده ای که رد می شد... بادی که می آمد ... بارانی که نمی آمد.  ابرها ، برگها ... اما ...حالا به "خوب" و "بد" شک کرده ام. به تمام علامتها و نشانه ها مشکوک شده ام.  به خیر و شر بودنشان. به همه راه ها و مسیرهای رفته و نرفته ؛ به همه تجربه ها و پندهایی که برای یاد گرفتن شان عمری گذشت. پشیمان نیستم ... فقط کاش می فهمیدم. اگر می فهمیدم، آیا خوب ؛ خوب است ؟ آن وقت این همه روزها حرام نمی شدند ... .