آهای ! لحاف پاره‌ی خود را به بام ما متکان !

همین است ... همیشه خراشی است روی صورت احساس ، داری از بارش این حریر سپید بر شهر دود زده ات لذت می بری و زمستان را با جان و تن می بلعی که یاد ِ کودکان ِ بدون کفش و تن پوش می افتی  و به یک باره جوششی گرم ، گونه هایت را قندیل زده می کند ... .