دنیای این روزای من

هیاهو که می خوابد ، من و شب که تنها می شویم  ، قهوه ای درست می کنم ، نور را کم می کنم ، در مبل فرو می روم و لپ تاپ را می گذارم جلوی رویم ... با خودم ، که تنها می شوم ، یک مرتبه حس می کنم تمام روزم را به سرگردانی و گم گشتگی در میان انبوه  ِ چیزهایی گذرانده ام که از من نیست و از من نمی ماند ... . پرسشی ، ذهن ام را می کاود  ؛  چند سال ِ دیگر ؛ من به چه چیز ِ این روزهایم ، می بالم ؟