ساحل بهانه ایست ، رفتن ؛ رسیدن است ...

لابد ، تراژدی ِ سی سالگی از آن جا شروع می شود که دهگان ِ عدد ِ سن ات آن "دو"ی دوست داشتنی را کم می آورد و یکی زیاد می شود ! قهرمان ِ شکست ناپذیر ِ داستان می رسد به جایی که باید صلح کند و  دست از طغیان بردارد ، از رویا ها دست بکشد و دیوانگی ها را فراموش کند ؛ عاشق نشود و فارغ هم !ولی ... نه ... تا دیوانگی هایی هست که برایشان دیوانگی کنی ، تا عاشقی هست ، تا رایحه ای هست که از بویش مدهوش شوی ، تا دلیلی هست که برایش بجنگی ، حالا آن "دو" ی دهگان ؛  چهار و پنج هم بشود ؛ خیلی مهم نیست !حالا این دنیاست که باید صلح کند ، و دست از طغیان بکشد و نگران دیوانه هایی باشد که "سی " را پشت ِ سر گذاشته اند و با شقیقه های خاکستری ؛ هم چنان به "زندگی" و نه "زنده بودن" فکر می کنند ... .