نرم نرمک

تا کنون دقت کرده ای به دستمال چهار تا شده ی کنار ماگ چای ؟  که همان جور که تو سرگرم بازی کردن و مزه مزه کردن ِ کیک و چای هستی ، بی هوا می بینی یک قطره چای ، تَری اش را پَس داده به دستمال و همه اش را آغشته کرده ، آرام و بی صدا ... و بی اجازه حتا !؟ بعضی آدم ها ... آدم های کمی ...  هستند ، که حضورشان همین گونه است ! آرام و بی صدا نشت می کنند به زندگی ات ، به همه ی زندگی ات ؛ چشم باز می کنی و می بینی روزهایت چه همه آغشته به آن آدم شده  بی که حتا یادت بیاید از کِی ، انگار اصلن شده یک تکه ی اجتناب ناپذیر زندگی ات ؛ جزء باید های شیرین ِ زندگی حتا  ... . و من چه همه دوست دارم این آغشتگی ِ ملایم ِ آرام ِ ناغافلکی را  ! که اصلن انگار ذات آغشتگی به همین جاری بودنِ مدام است ، به همین آرام لغزیدن‌های مکرر ،  به سُر خوردن‌های بی‌صدا ،  لابد به گاهی هم افتادن‌ ، و افتادن‌ها و دوباره باز بلند شدن‌ها و سُر خوردن‌ها ... سیالِ ساری، بین ِ پاره‌خط‌های پیاپی ... .