بگو آره به ترانه ؛ بگو آره به شکفتن ...

از لحظه ای که پایش به خانه رسید ، صد بار تماس گرفت . - الان کجایی ؟ - پشت میزم ، اداره ... - الان کجایی؟ -دارم می رم جلسه ، اداره ... - الان کجایی ؟ - دارم جمع می کنم که بیام خونه ... - الان کجایی ؟ - راه افتادم ... - الان کجایی ؟ - توی ترافیک ... - الان کجایی ؟ - نزدیکای خونه ام ...   در را که باز کردم ، دوید بغلم  و تاجایی که می توانست ، تنگم در آغوشش گرفت و من  ، سرخوش از این اظهار ِ مهر ِ بی سابقه ، همان جا در راهرو (!) ، با کفش و مقنعه ، نشستم که برایم تعریف کند ، چه چیز ، بر سر ِ شوق اش آورده ... برگه ای را به من نشان می دهد که "جشن خودکار" دارند و او تکخوان  است . آهنگ ِ شعر ِ برنامه را هم او پیشنهاد کرده و معلم ِ موسیقی ِ خیلی باحال شان ( به قول خودش ) تاییدش  کرده ... حدود بیست دقیقه پشت سر هم و هیجان زده ، حرف می زد ؛ نگاهش می کردم و فوج فوج پرنده در قلبم اوج می گرفت ، قطره قطره اشک در چشمم می نشست. کاش می شد سپری می ساختم برایش که این زلالی اش کدر نشود و آسیب نبیند ، کاش می شد آرام بزرگ شود ، یاد بگیرد زندگی کند ، از خودش و زندگی اش لذت ببرد ؛  اعتماد ابزار بالندگی اش باشد . اصلن ... کاش ، پسرکم ، باز کوچک ِ کوچک می شد و می گذاشتم اش در دلم ؛ خودم مراقبش بودم ، لااقل آرام می گرفتم !