مرد کوچک ِ من !

انگشتان ِ کوچک اش روی کلاویه ها می خرامند ؛ نه ... انگشتانش نه ! همه تن ، ساز می شود . زیر ، بم ، بالا  ... نُت ها را سماع گونه ، می رقصاند در فضای اطرافش ، غرق می شود در خوشی ، آسمانی می شود ، خود موسیقی می شود  ... . زیر چشمی نگاه ام می کند ، اشک و شوق و تمنایم را که می بیند ، چشم هایش ، لب هایش ، پیشانی اش آمیخته ای می شود از لذّت و خلسه ، چونان نوزادی اش ،  که می نوشید و به خلسه ی آرامی فرو می رفت  .