فرقی نمی‌کند تو را در دوره ی صفویان و در گیر و دارِ انتقال پایتخت دیده باشم،
یا در حال نوشیدن قهوه ی قجری در دوره ی قاجار،
یا در شلوغی و ازدحام دستگیری مصدق،
یا دوره‌ی رضاشاه با کلاه پهلوی بر سر!
حتا به سالِ هزار و سیصد و هشتاد و هشت ... .
شب بود.
در جاده‌های بین شهرهای چسبیده به هم شمال،
نم‌نم‌ک باران می‌بارید، راننده می‌راند و من لمیده به تو،
در حالی که دستم در دستت جاخوش کرده بود،
کوبیسمی که نور و قطرات باران روی شیشه ها می‌ساخت را نگاه می‌کردم.
تو خواب بودی و نفس هایت عمیق و سنگین. هایده هم بی رحمانه می‌خواند!
انگار یک برش شیرین و رویا گونه از زندگی‌ای که گاه سخت گس است.
نمی دانم ... شاید خود زندگی همین است
و باقی، حواشی‌ای هستند که بی‌مهابا جان تپنده‌ی زندگی را کدر کرده‌اند.