نقطه ی صفر

در آن هیاهو و سر و صدا و رفت و آمد ِ نذری پزان ِ خانه ی مادربزرگ ؛  داشتم فکر می کردم ، چیزی جایی اشتباه شده یحتمل ،  گوشه ای از ما دریغ شده ، بی که بفهمیم ، قطعه ای ، جایی کارش را درست انجام نداده ،  تو گویی تاوان ِ چیزی حتا ،  یا شاید از کم ِ بضاعت ِ روزگار ؛‌ تا همیشه اطمینان بدهد : در مرکز ِ توجه کسی هستی ؛ مرکز ِ دنیایش !

و در ابتدا کلمه بود ...

اصلن انگار برای من همه چیز از کلمه‌ها متولد می شوند ؛‌ تمامِ خوشی‌ها ، تمامِ لذّت های ریز ِ زیر پوستی ، حتا تمام ِ بد‌خُلقی‌ها .  گاهی همین کلمه‌ها راه ِ نفس‌ام را بند می آورند ،‌ گویی باید یک جایی برملایشان کنم ،‌افشایشان کنم ؛‌ باید خلاص کنم انگشتان و ذهنم را . خُب ... همه چیز را که نمی شود نوشت ؛ نمی شود لامصّب !  نمی شود تو را چید بین کلمات ، لابه لای جمله‌ها ؛   کلمات سُر می خورند و  من سَرریز می شوم !  سَرریز می شوم میان خط‌ها و خط خوردگی ‌ها ... . نمی شود تن‌ات را نوشت میان ِ هجاهای چندحرفی ؛‌ نمی شود لحن‌ات را نوشت میان ِ نیم‌فاصله‌ها  ؛‌ نمی شود صدایت را نوشت به جای سه نقطه‌ها ؛‌ می نویسم و باز کلمات از دست‌ات می دهند ،‌  باز می نویسم و باز نوشته ها از زیر دستم سُر می خورند ،  بی که تو را داشته باشند به تمامی .

روزهای من

سحر‌گاه ؛‌  نگرانِ شادمانی‌ات بودم .  صبح‌گاه ؛‌   آوازت و صدایی که از پس ِ گوشی روی بناگوشم انگشت ِ‌مهربانی می کشید ،‌ شادمانم کرد !

خاطرات فردا

از یک طرف ِپنجره ،‌ نور مستقیم می تابد به نگاهم  ،‌ و از آن سوترک باد سرد و بوی باران می خورد به صورتم . از صبح دارم به تناقض فکر می کنم . زندگی ‌ست دیگر ؛‌ گاهی وقت‌ها به جاهایی از قصّه می رسی که دیگر هیچ جوره نمی شود جورش کرد ! این روزهای زندگی‌ام پُر است از خوب و کمی بد  .  پُر است از عشق و کمی نفرت .  پُر از اتفاق‌های عجیب و حس‌های عجیب تر . تناقض و تضاد و تعجّب و تقاص . می دانم ... نباید اینجا بنویسم‌شان ، باید توی همان دفتر طوسی نوشته شوند ! باید بمانند همان‌جا . همان پشت . تا فعلن دیگر نبینم‌شان ،‌ نخوانم‌شان ؛‌ و سال‌ها بعد ... خواندن‌شان ؛‌ متحیرم کند ،‌سرمستم کند ،‌ بی تاب ِ‌روزهای تب‌دارم کند !

[...]

آبی به رویم می زنم  و صورت خیس  در هاله ای از موهای سیاه ِ تب‌دارم را در آینه می بینم ؛‌ تا به حال این قدر آرام ِ جان کسی بوده ای آبان‌دخت !؟‌

دگردیسی

زن که باشی ، گاه ؛ چه ساده سُر می خوری ، از اسیری تا اثیری ... .