[عنوان ندارد]

بیا خواهان چیزی نیستم... به کنارت می آیم به برم بیا همین و تمام به برم بگیر با اشک ها و خنده هایت؛ با گریستن هایت بیا زود به جایی ببر مرا دیگر نمی توانم تاب بیاورم لبانت را نثارم کن زود بیا؛ تا زودتر بشود رفت همین و تمام!

فرشته های کوچک

داشتم چیزی می نوشتم که صدای قهقهه ی بی دردشان به خودم آورد کنار هم , پشت به من کناره ی تخت نشسته بودند پسرک کتابی دستش گرفته بود و برای دخترک ادای خواندن در می آورد و داستان می ساخت دخترک بی دغدغه و با اطمینان آن چه می شنید را باور می کرد و با هم می خندیدند از پشت دوتایی را در آغوش گرفتم و حس کردم دنیا مال من است؛ تمام ِ دنیا... .

[عنوان ندارد]

آغوشت اندک جایی ست برای زیستن اندک جایی برای مردن و گریزِ از شهری که با هزار انگشت وقیحانه پاکی ِ ازلی ِ آسمان را متهم می کند ....

گناه شیرین

دورتر دنیا ؛ با گناه ِ غفلت ِ حوا رنگ گرفت . . . امروز آرامش ؛ با گناه ِ آغوش تو رنگ می گیرد... .

[عنوان ندارد]

از صبح؛ حسی عمیق،غریب و دردناک سینه ام را چنگ می زند و راه نفسم را می بندد... . صبح ؛ لباس پوشیده و فنجان قهوه  در دست ؛کیف پسرک را آماده می کردم؛ که تصویر عبور بی رحمانه آن ماشین لعنتی را از روی یک "انسان" دیدم! رمق در پاهایم ته کشید و اشک از چشمانم جوشید... . هنوز گیجم...گیج.

از نامه های فروغ به ابراهیم گلستان

خوشحالم که موهایم سفید شده و پیشانیم خط افتاده و میان ابروهایم دو تا چین بزرگ در پوستم نشسته است. خوشحالم که دیگر خیال‌باف و رویائی نیستم. دیگر نزدیک است که سی و دو سالم بشود. هر چند که سی و دو ساله شدن یعنی سی و دو سال از سهم زندگی را پشت سر‌گذاشتن و به پایان رساندن. اما در عوض خودم را پیدا کردم...ذهنم مغشوش و دلم گرفته است و از تماشاچی بودن دیگر خسته شده‌ام. به محض این کهخانه برمی‌گردم و با خودم تنها می‌شوم یک مرتبه حس می‌کنم که تمام روزم به سرگردانی وگم شدگی در میان انبوهی از چیزهائی که از من نیست و باقی نمی‌ماند گذشته است...تا به خودِ آزاد و راحت و جدا از همه‌ی خودهای اسیر کننده‌ی دیگران نرسی به هیچ چیز نخواهیرسید. تا خودت را دربست وتمام و کمال در اختیار آن نیروئی که زندگیش را از مرگ و نابودی انسان می‌گیرد نگذاری موفق نخواهی شد که زندگی خودت را خلق کنی...