گاهی ...

غمگینم ، چونان پیرزنی که آخرین سربازی که از جنگ برمی‌گردد، پسرش نیست... .  مایاکوفسکی

...

شکست ...  به همین راحتی .

پروانه شو

پیش تر ، به حافظه ام و خاطراتش ، اتّکامی کردم تا شاید تحمل ِ تنهایی ها و مصرع های بی قافیه برایم راحت تر شود . اما ، این روزها ، می اندیشم که شاید یک نخواستن ، آری ... یک "نخواستن" ، بال ِ پرواز ِ من شود !

چو تخته پاره بر موج ...

می دانی ؟ داشتن اطلاعات ِ زیادی خوب نیست ! همین که ندانی و در سایه ای از ابهام ، آن چه را دوست داری تصور کنی ، همین که خوش باشی با خیالی خوش ، خوب است ! با دانایی ِ زیادی ، روح ات را آزار نده ، دختر ! تمامش کن !  این همه هراس ِ شاید فقدان را ... تمامش کن . پی نوشت : شده دلت برای خودت بسوزد و بنشینی برای شرافت انسانی ات اشک بریزی ؟   امشب از آن شب هاست ... .

دل تنگ ام

دل تنگی ؛ خوشه انگور سیاه است لگدکوبش کن لگد کوبش کن بگذارساعتی ، سر بسته بماند ، مستت می کند اندوه ... . شمس لنگرودی

سیب سرخ

خوب کردم ، گازش زدم ! آدم ؛ از اول هم ؛ ارزش بهشت را نداشت !

آهای ! لحاف پاره‌ی خود را به بام ما متکان !

همین است ... همیشه خراشی است روی صورت احساس ، داری از بارش این حریر سپید بر شهر دود زده ات لذت می بری و زمستان را با جان و تن می بلعی که یاد ِ کودکان ِ بدون کفش و تن پوش می افتی  و به یک باره جوششی گرم ، گونه هایت را قندیل زده می کند ... .

برف ...

برف نو! برف نو! سلام، سلام بنشین، خوش نشسته‌ای بر بام پاکی آوردی ، ای امید سپید همه آلودگی‌ست این ایام راه شومی‌ست می زند مطرب تلخواری‌ست می چکد در جام اشکواری‌ست ، می کشد لبخند ننگواری‌ست ، می تراشد نام مرغ شادی به دامگاه آمد به زمانی که برگسیخته دام ره به هموار جای دشت افتاد ای دریغا که برنیاید کام کام ما حاصل آن زمان آمدکه طمع برگرفته‌ایم از کام خامسوزیم الغرض بدرود تو فرود آی برف تازه سلام احمد شاملو  پی نوشت : سپیدی برف ، سپیدم می کند .

مُرد !

از دور نگاه اش می کنم و از زوایای مختلف اش عکس می گیرم  ... جسد ِ مازوخیسمی ام را می گویم !

کلاغه به خونه اش نرسید

انگار ، نکته ی تمام قصه های کودکی ؛ همان کلاغی بود که هرگز به خانه نمی رسید ؛ من چه دیر آموختم ... .