پنجره

۲- کنار پنجره آشنای اتاقم می نشینم و  خاطراتی گنگ و نه چندان دور  به یادم می آید؛  دخترک بیست و دو - سه ساله ای با صورت بر افروخته ، تن تبدار ،شکم سنگین و دل بی تاب که ساعت ها بعد از شب ؛پشت همین پنجره راه می رفت . گاه به در حیاط خیره می شد ؛گاه ذکر می گفت و گاه برای کودک ندیده اش آواز می خواند تا شاید هراسش را پشت صدای لرزانش پنهان کند... .   بابت پنجره ام خدا را شکر می کنم... .