رها ...

او هنوز جلوی آینه ایستاده است و با صدایش ، هوا را مسموم می کند و من فکر می کنم ؛ چقدر دورم از این جزئیات سخیف ، از این ایده آل های کوچک . هر یاوه را چون گره ای در ذهنش ، با وسواس می بندد آه که گفتن "خداحافظ " ، چه قدر برایم راحت است  و چه قدر لذت بخش ... یادم می افتد که از روزی که سیندرلا شدم و پیرآهن ِ سخت ِ مروارید دوز تنم کرده ام ، چه سخت نفس کشیده ام! پیراهن ِ سخت ِ مروارید دوز ِ ناراحتم را از سینه ام به پایین سُر می دهم و برهنه به زیر ملحفه ی لیز و سرد و پر از ستاره ام می خزم ، در تاریکی ، سیگاری روشن می کنم و عریان و سیال سهراب می خوانم... .