[...]

بی هیچ پیش شرطی دوست دارم ات ، و در وجود تو زندگی و مرگم را نفس می کشم ، من کاملا آگاهانه مرتکب تو شدم ، اگر تو ننگی باشی ؛  خوشا چنین ننگی ! از چه پروا کنم ... و از که ؟! من آنم  که روزگار ، بر طنین تارهایم به خواب رفته است... . نزار قبانی