سعی کن جاخالی بدهی !

ببین ! انگار ؛ چند زن ِ کولی ِ سیاه چرده ، در دل من نشسته اند و چاقو تیز می کنند ، روی پای هرکدامشان ، سر ِ پسرک ِ کثیف ِ سیاهی است که از لاغری ؛ دنده هایش پیداست و زیر پوش ِ چرک ِ پاره پاره ای به تن دارد. هر چند دقیقه یک بار ، یکی از پسرها می میرد و مادر ِ سیاه چرده اش مویه کشان ، جنازه اش را به دوش می گیرد . باز ، صحنه تکرار می شود و یکی دیگر از پسرها می میرد . ... تو می خندی و نمی دانی که در جای جای دل ِ من زنان کولی ِ سیاه ، منتظرند ... چاقو ها را پیچیده اند لای پارچه ی نرم ِ سفیدی که مثل پیرآهن های تو بوی نا گرفته و از خشم و نفرت ، به سینه می کوبند ! تو می خندی و از چشمان ِ من ، خون می پاشد روی صورت ات ... هیچ شمرده ای ؟ چند وقت است به مزّه ی خون ِ من عادت کرده ای !؟