استعفا !

از هر کشو ، یک بغل کاغذ در می آورم و می گذارم روی میز ... برگ به برگ ، نگاهشان می کنم : دیاگرام های به هم چسبانده شده ی یکی از دیتابیس  ها ، داکیومنت های ایزوی فلان پروژه ، نقاشی دخترک از روزی که به اداره آمده بود ؛ با آن رنگ های خیال انگیزش ، برگه های تشویق از مدیر ارشد ؛ که لبخندی از غرور بر لبانم می نشاند ، برگه های مرخصی ساعتی  ؛ که چه روز های عاشقانه ای را برایم تداعی می کند ، خلاصه پلان های توسعه ی پروژه ها ، کارنامه ی کلاس اول پسرک و  حس پر تپش مادری ، گانت چارت های پروژه ها ، نوت هایی که از جلسات مختلف برداشته بودم  ؛ با تمام نقاشی ها و اشکال هندسی که از سر بی حوصلگی دور و برشان ترسیم شده ، تعداد زیادی کارت های کوچک ِ "تولدت مبارک" ؛  که پارسال همکاران ام از جلوی نگهبانی تا روی دکمه ی پاور سیستم ام برایم چسبانده بودند ، حکم های استخدامی سالیان گذشته ، جزوات ِ کلاس های آموزشی ضمن خدمت  ، . . . تک تک نگاه شان می کنم و چشمانم قطره قطره خیس می شوند ! یک دهه ... کم نیست ! چندین جفت چشم ِ خیس ، نوازش گرانه بدرقه ام می کنند ، و من می روم تا از نو آغاز کنم ... .