من

فکر می کنم ، بخش بزرگی از زندگی من در ذهنم می گذرد . گاهی ، چیزها بیش از آن که عینی باشند  ، تعبیر ِ ذهنی دارند ، برایم ... .  شکلشان می دهم ، کلمه شان می کنم و با کلمات ِ ذهنم عشق بازی می کنم  . گاهی ، کلمات بزرگ می شوند و مرا می بلعند و گاه نوازشم می کنند و در آغوش ام می کشند . شاید از همین روست که این قدر هویت ِ واژه ها برایم مهم است و آدم های تاثیرگذار ِ زندگی ام ، همیشه کسانی بوده اند که خوب بلدند کلمات را به جا و به زمان ، به جا آورند . و خُب ... ناگزیر آدم هایی که کلمات را نمی شناسند ؛ در دنیای ذهنم بالنده نمی شوند ! پی نوشت : واژه را می بویم ، مزه مزه می کنم ، لمس اش می کنم ، باورش می کنم بر نوشته  ؛ چونان واژه واژه ی انگشتانت ، بر تیره ی پشتم !