ترکیدنی !

پنج ساله بودم ؛  کمی بیش ، کمی کم .  در رستورانی روباز نشسته بودم ، با آرزویی به غایت ... گره خورده بر انگشتم ! بادکنک گازی‌ای ، سُرخ ، شفاف و دلربا ! از رویایی که نخ‌اش بر انگشتم تنیده شده بود لذّت می بردم ، کودکانه می خوردم و می خندیدم ، که ... به ناگاه نخ ، دستم را رها کرد ! بادکنک به چشم بر هم زدنی ، اوج گرفت و از قد ِ پدر که برای گرفتن‌اش ایستاد ، پیشی گرفت .پلک نمی زدم ، چشمانم آسمان را می پایید ، که بادکنک‌ام را در خود فروکشیده بود ، اشک در چشمانم جمع شده بود بی که گریه کنم ، که یعنی من خیلی قوی‌ام و گریه نمی کنم ! هوم ... رویایی دروغین ، هروله ای بیهوده ، نگاهی مات ... . اسفندماه است ؛ آسمان ، بی محل و گیج برف بر سر ِ بنفشه ها و یاس های زرد بارانده. خانه بازار شام است ؛ من در میان ِ کوهی از لباس نـِشسته ام و نظرم را روزنامه پاره ای جلب کرده ، مردی که روی نردبام است ؛ بی وقفه از من پارچه ی توری می خواهد  ...  برای شستن دیوارها  ! اصرار ِ مرد بر هوس ِ خواندن‌ام می چربد و کلافه‌ام می کند. کمد ها را می جویم ... اووه ! پس این پرده های توری قدیمی کجاست !؟ در کنج ِ دور افتاده ی کمد ، توری بلند و برّاق و پرطمطراق پیدا می کنم  ؛ دست ِ مرد کارگر می دهم  ، به دو نیم‌اش که می کند، آه از نهاد ِ دخترک در  می آید ، که : مامان ! این تور ِ سر ِعروسی ‌ات بود ! خنده‌ام می گیرد ، گریه‌ام می گیرد ... بی که گریه کنم ، که یعنی من خیلی قوی‌ام و گریه نمی کنم ! هوم ... رویایی دروغین ، هروله ای بیهوده ، نگاهی مات ... .